Het kan altijd erger, dit album van het Italiaanse Piergiorgio Elia Quartet geeft ditmaal geen informatie in het Italiaans, nee helemaal geen informatie, een foto van de groep en hun namen dat is het. Het is dat het puike muziek is die deze jongens maken anders was ik niet begonnen aan een recensie. Dit jazzkwartet bestaat uit Piergiorgio Elia op tenorsax, Mirko Puglisi op piano, Giacomo Marzi op contrabas, Pasquale Guarro op drums.

Geen covers, alleen eigen composities, dat is al een positief punt, maar daar blijft het niet bij, de muziek klinkt fris en overtuigend. Het album begint met het vrolijke “Big Shuffle Duty”, een stop and go ritme en een fraaie saxofoon solo typeren deze geslaagde opener. “Breaking Point” is een pure ballad met een toonaangevende rol voor de tenorsax van Piergiorgio Elia. Een meeslepend muziekstuk. Het tempo wordt weer danig opgevoerd in “Ego-Ne” waarin ook pianist Mirko Puglisi een duit in het zakje doet evenals Bassist Stacomo Marzi, lekker in het oor liggende neo bop. “Minor Effect” is een ingenieuze compositie met veel tempo wisselingen die ervoor zorg dragen dat dit een van de spannendste composities van het album is geworden, hulde!

Het titelnummer “Is This Blues?” begint met een repetitief piano loopje waarna sax en piano een muzikaal gevecht aangaan waarbij Elia aan het langste eind trekt, hoewel ? Een spannende compositie waarbij de vraag bevestigend kan worden beantwoord. In “Streams” komt Elia helemaal op stoom met scheurend saxofoonspel, super. Ook “Must Be” is een uitermate geslaagde compositie met spannende tempo wisselingen. Het album wordt besloten met “Is this blues reprise”, een fraaie afsluiting van een uitermate geslaagd album, jammer van het gebrek aan informatie maar de muziek vergoed veel zo niet alles.

Jan van Leersum